Radom - siła w precyzji

Władysław Bortnowski - ur. 1891 r. w Radomiu, zm. 1966 r. w Glen Cove w USA. Generał dywizji Wojska Polskiego, dowódca Armii "Pomorze" podczas wojny obronnej 1939 r. Studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim. Ukończył w 1913 r. szkołę podoficerską, a następnie oficerską Związku Strzeleckiego.

Po wybuchu I wojny światowej w Legionach Polskich. Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. internowany do kwietnia 1918 r. Do października 1918 dowódca Okręgu Krakowskiego Polskiej Organizacji Wojskowej. 31 października 1918 r. wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Był dowódcą kompanii, a następnie batalionu w 5 Pułku Piechoty Legionów. W listopadzie 1918 r. uczestniczył w odsieczy polskiej dla opanowanego przez Ukraińców Przemyśla, a następnie Lwowa.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919/1920 r. pełnił funkcje: oficera operacyjnego w 1 Dywizji Piechoty Legionów, szefa III Oddziału GO gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, szefa III Oddziału 3 Armii, a od października 1920 r. szefa sztabu 3 Armii.

Od 1922 r. kolejno: I oficer w sztabie Inspektoratu Armii w Wilnie; zastępca szefa Oddziału III Biura Ścisłej Rady Wojennej, dowódca 37. Pułku Piechoty w Kutnie, szef III Oddziału Sztabu Generalnego, dowódca 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach, 14. Dywizji Piechoty w Poznaniu, dowódca 3. Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu, generał do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Toruniu, dowódca Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Śląsk", która przeprowadziła akcję przyłączenia Zaolzia do Polski. W marcu 1939 r. objął dowodzenie Armii "Pomorze".

Podczas wojny obronnej 1939 r. armia, zagrożona z dwóch stron, stoczyła trzy krwawe bitwy: w Borach Tucholskich, pod Bydgoszczą i Nakłem. 9 września podporządkował się dowództwu Armii "Poznań" gen. Tadeusza Kutrzeby, aby następnie wziąć udział w bitwie nad Bzurą.. 21 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach.

Po uwolnieniu w kwietniu 1945 r. przez wojska amerykańskie, pozostał na emigracji najpierw w Wielkiej Brytanii, a w 1954 r. przeniósł się do USA. Działał w organizacjach polonijnych, m.in. w Nowym Jorku był przewodniczącym Koła Legionistów i Peowiaków w Ameryce. Zmarł 21 listopada 1966 r. w Glen Cove (stan Nowy Jork).

Był odznaczony m.in.:

• Orderem Wojennym Virtuti Militari klasy V,
• Krzyżem Niepodległości,
• Orderem Polonia Restituta klasy II,
• 4-krotnie Krzyżem Walecznych,
• Złotym Krzyżem Zasługi,
• francuską Legią Honorową klasy III.

Źródło tekstu: Wikipedia, Wolna Encyklopedia