Radom - siła w precyzji

Witold Gombrowicz - światowej sławy dramaturg. Pochodził z rodziny ziemiańskiej, dzieciństwo spędził w dworze w Małoszycach, okres nauki – w Warszawie. Studia prawnicze ukończył w 1927 r., jednak bardziej niż praca w zawodzie pochłaniała go literatura. W 1933 r. opublikował Pamiętnik z okresu dojrzewania, stając się gwiazdą młodej literatury. Tę pozycję ugruntowała wydana pod koniec r. 1937 Ferdydurke.

Prowadził ekscentryczny tryb życia, obracając się w kręgu wybitnych pisarzy tamtego okresu. Do otaczającej rzeczywistości odnosił się z dystansem i ironią. Wybuch II wojny światowej zastał go w Argentynie, gdzie zamiast planowanych 2 tygodni spędził 24 lata. Od połowy lat 40. jego prace były tłumaczone na język hiszpański (Ferdydurke, Ślub). Dzięki kontaktom z Jerzym Giedroyciem w 1953 r. opublikował Ślub i Trans-Atlantyk w Kulturze.

Po 1956 r. Gombrowicz był publikowany także w Polsce. Pojawiły się też propozycje wystawienia jego sztuk. Wraz z zakończeniem odwilży był jednak coraz gorzej widziany w kraju, za to rosła jego popularność w Europie. W 1963 r. otrzymał stypendium Forda na pobyt w Berlinie. Opuścił Argentynę jako znany pisarz.

Podczas rocznego pobytu w Berlinie dopadła go choroba, która okazała się śmiertelną. Osiadł w Venice we Francji, gdzie zmarł w 1969 r. Pod koniec życia był świadkiem swojej oszałamiającej kariery. Otrzymał Międzynarodową Nagrodę Wydawców, kandydował do literackiej Nagrody Nobla.

Źródło tekstu: wg „Z ziemi radomskiej i dla niej”, Radomskie Towarzystwo Naukowe, Radom 1998