Radom - siła w precyzji

Jan Wiśniewski (1876-1943) - urodzony we wsi Krępa Kościelna. Po święceniach kapłańskich był wikariuszem w Kozienicach, Cerekwi i Ćmielowie, gdzie założył straż pożarną oraz był inicjatorem otwarcia sklepu spółdzielczego, dwu ochronek i klubu dla robotników. W 1906 roku został nauczycielem religii w Radomiu, gdzie zaangażował się w działalność różnych organizacji społecznych, zwłaszcza Towarzystwa Krajoznawczego.

W 1913 r. został proboszczem w Borkowicach, gdzie założył bibliotekę parafialną oraz zorganizował straż pożarną, stowarzyszenie spożywców „Przyszłość” i ochronkę. Przyczynił się do powstania dziesięciu szkół wiejskich. W 1917 r. został kanonikiem kaptuły katedralnej. W 1937 r. został współpracownikiem Komisji Historycznej Polskiej Akademii Umiejętności w Krakowie. W 1938 r. za działalność społeczną został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 7 VI w Borkowicach.

Był kolekcjonerem przedmiotów muzealnych o charakterze sakralnym i świeckim (wykopaliska archeologiczne, meble, zbroje, obrazy, rzeźby, zegary, monety, medale, szaty liturgiczne). Część swych zbiorów w 1913 r. darował Towarzystwu Krajoznawczemu w celu utworzenia muzeum ziemi radomskiej. Muzeum radomskie powstało ostatecznie w 1923 r. Przedmiotem zainteresowań Księdza Wiśniewskiego były także archiwalia, otrzymywane głównie od proboszczów parafii z diecezji sandomierskiej, a także rękopisy biblioteczne.

W latach 1907 - 1915 opublikował siedem „monografii” dekanatów diecezji sandomierskiej. W latach 1927-1935 opublikował pięć tomów „opisów” kościołów, miast, zabytków, i pamiątek z terenu diecezji kieleckiej, a w 1936 r. – kościołów i zabytków w diecezji częstochowskiej. Na uwagę zasługuje praca poświęcona omówieniu udziału duchowieństwa diecezji sandomierskiej w powstaniu styczniowym. Ponadto opublikował wiele innych prac historycznych, kazań, utworów scenicznych, bajek, opowiadań itd.

Źródło tekstu: wg „Z ziemi radomskiej i dla niej”, Radomskie Towarzystwo Naukowe, Radom 1998